Günümüzde merkez bankası politika yapıcıları iktisadi ortamdaki değişikliklere genellikle kısa dönem nominal faiz haddini – gecelik faiz haddini ( i ) değiştirerek tepki gösterirler. Amerikalı iktisatçı John B. Taylor, Amerikan Merkez Bankası’nın ( FED ) 1987 – 1992 dönemi politika uygulamalarına ilişkin verileri inceleyerek, FED politika yapıcılarının iktisadi ortamdaki değişikliklere kısa dönem nominal faiz haddi üzerinden nasıl tepki gösterdiklerini açıklamayı amaçlayan ve Taylor Kuralı diye isimlendirilen bir para politikası geliştirmiştir.
Taylor kuralına göre merkez bankası politika yapıcıları reel GDP Y doğal GDP ‘den Y(n) ve fiili enflasyon haddi (π) hedeflenen enflasyon haddinden (π*) büyük iken, kısa dönem nominal faiz haddini yükseltir. Taylor kuralı aşağıdaki denklem ile ifade edilir;
Taylor kuralı denkleminde yer alan i kısa dönem nominal faiz haddini, Y fiili reel GDP’yi Y(n) doğal GDP’yi, fiili enflasyon haddini, π* hedeflenen enflasyon haddini ve r kısa dönem reel faiz haddini temsil eder. Enflasyon haddi değiştiğinde merkez bankasının nominal faiz haddinde ne kadar değişiklik yaptığını belirtir.
Robert Taylor ABD ekonomisi için uzun dönem ortalama faiz haddini r = %2, β ve θ katsayılarının her ikisini ise 0.5 olarak hesaplamıştır. Bu yüzden de Taylor kuralını ABD ekonomisi için aşağıdaki gibi ifade etmiştir;
Taylor kuralı denklemine göre hedeflenen enflasyon haddinin örneğin %2 olduğu (π* = 2) ve hasılanın da doğal hasılaya eşit olduğu ( y = 0 ) bir durumda, FED yetkilileri enflasyon hedefine ulaşmak için (π = π* = %2) kısa dönem nominal faiz haddini %4 olarak belirler;
Buna karşılık hedeflenen enflasyon haddinin yine % 2 olduğu (π* = 2) ve hasılanın da doğal hasıladan yüzde bir büyük olduğu ( y = 1)bir durumda, fiili enflasyon haddi %5 olarak gerçekleşiyorsa (π = 5) FED yetkilileri bu defa kısa dönem nominal faiz haddini yüzde dokuz olarak belirler;
Robert Taylor’un ABD ekonomisi için yazdığı yukarıdaki denklem daha genel bir biçimde değerlendirilirse, Taylor’a göre enflasyon haddi (π) %1 arttığında Fed kısa dönem nominal faiz haddini % 1.5 arttırır: ( 1+ 0.5) π = ( 1 + 0.5 )1 = 1.5. Buna karşılık reel hasıla doğal hasılayı % 1 aştığında FED kısa dönem nominal faiz haddini % 0.5 arttırır: 0.5 x y = ( 0.5 ) x 1 = 0.5. Taylor’a göre bu analiz, FED’in para politikasının operasyonel hedeflerinden biri olan kısa dönem ( gecelik ) nominal faiz haddine ilişkin olarak izlediği politikayı anlamlı düzeyde yansıtır. Taylor’un bu değerlendirmesi, Taylor kuralının geçerliğini test eden çalışmalarda ampirik olarak teyit edilmiştir.
Enflasyon haddi (π) % 1 arttığında FED’in kısa dönem nominal faiz haddini % 1 ‘den fazla arttırmasına Taylor kuralı denir. Enflasyon haddi % 1 arttığında FED’in kısa dönem nominal faiz haddini ( 1 + θ ) π kadar ( ABD için % 1.5 kadar ) arttıracağını söyleyen Taylor kuralı, Taylor prensibine otomatik olarak uyar. Bu açıdan bakıldığında Taylor kuralının enflasyon açısından istikrar sağlamasının nedeni, Taylor prensibidir.